Ik heb het al vaker meegemaakt maar ik was er nog niet aan toe gekomen om het in een blog te verwoorden. Laatst lag ik een artikel over Suzan Hilhorst. Zij heeft niet 1 maar 2 kinderen verloren, daar heeft ze een boek over geschreven en in het artikel verteld ze hierover. Daar staat haar quote; ”Hoe harder je lacht, hoe meer het verdriet binnenkomt”. En precies dat, precies dat is wat ik al meerdere malen heb gevoeld.
Enige tijd terug ging ik met een vriendin naar de bios; Bridget jones Baby. Heel even had ik nog getwijfeld of ik überhaupt wel een zwangerschap van Bridget Jones aankon maar kom op als dit al niet kon. Van te voren zijn we toen nog wat gaan drinken en het was echt een heerlijke avond. De film was te hilarisch, ik heb heel hard gelachen. Op het einde van de film kwam het meest hilarische stuk (voor wie de film heeft gezien; dat stuk waar die twee mannen haar naar het ziekenhuis dragen over de brug en heerlijk met elkaar hierover kibbelen). De volledige zaal lag in een deuk, inclusief ik, ik moest zo hard lachen dat de tranen over mijn wangen rolden. En opeens is het voorbij, ik besefte dat ik al maanden, zo niet jaren niet meer zo heb gelachen en inmiddels lachte ik niet meer maar huilde ik, de tranen waren er al maar deze keer van verdriet. Het is moeilijk te omschrijven waarom het zo moeilijk is, waarom ‘en,en’ niet altijd een optie is. Lachen doen we allemaal, ik ook, zonder dat ik me constant afvraag waarom ik nog kan lachen. Maar zo diep, ongecontroleerd lachen zonder dat er verdriet op de loer ligt kan niet meer. Het is een soort knoop in je maag wat je voelt, een soort kortsluiting dat iets niet klopt; ”hoe harder je lacht, hoe meer het verdriet binnenkomt.”
Of laatst toen ik jarig was en Joost me meenam uit eten. We hadden die dag rustig gevierd met mijn ouders, Joost zijn vader en mijn kleine mannetje. Joost neemt me mee naar ons favoriete restaurant in Amsterdam. Ik maak me nog even mooi op en kijk uit naar onze date. We krijgen een heerlijk glaasje champagne en we proosten op mijn verjaardag. Ik wilde het net zeggen, ik wilde zeggen dat ik best gelukkig ben en daar is opeens dat akelige gevoel weer, ik zeg het toch maar meteen zijn daar weer de tranen. Het voelt zo verkeerd om uit te spreken dat ik blij ben terwijl zij er niet is, terwijl ik mijn liefste dochter heb moeten missen op mijn verjaardag. Toch heb ik de hele dag aan haar gedacht. Ik heb mijn tranen ingeslikt toen mijn vader perse een bos bloemen voor me wilde halen op mijn verjaardag, dat hoorde hij te doen voor zijn dochter, vond hij. Toen hij hem vol trots overhandigde kon ik me alleen maar afvragen of Joost dit ook later had gedaan voor Mhairi, ik weet wel zeker dat het antwoord daarop ja is. Maar het doet me pijn dat hij het nooit gaat kunnen doen. Ik heb haar kaars aangestoken in de tuin, zo was ze er ook een beetje bij.
Dus ik voel me al lang niet meer schuldig als ik blij of gelukkig ben, het is alleen dat verdomde zinnetje wat klopt; ” hoe harder je lacht, hoe meer het verdriet binnenkomt”
mamavaneenfoto 