Terug van weg geweest

3 oktober 2018 schreef ik mijn laatste blog over Mhairi, ik kan het bijna niet geloven. Ik heb ook sinds mijn laatste blog niet meer op mijn pagina gekeken en nu zie ik dat er nog dagelijks bezoekers mijn blogs lezen of teruglezen, hoe bijzonder is dat, daar ben ik heel dankbaar voor.

Waar was ik en waarom ben ik terug?  Ik ben niet bewust weg geweest en hoewel ik me wel eens bewust ben geweest van het feit dat ik al lang niet meer heb geschreven over haar, heb ik niet eerder de ruimte gevonden om iets op te schrijven. Mocht iemand zich afvragen of het schrijven is gestopt omdat het gemis minder is of naar de achterkant is geschoven dan is het antwoord NEE! Ik heb zonet eerst een flink potje zitten janken omdat ik me zelf ook best schuldig voel erover, omdat ik het mezelf ook bijna aanpraat dat het dan wel minder zal zijn omdat ik niet de tijd neem om te schrijven.

Schrijven is een uiting geven aan mijn gedachten, maar mijn gedachten zijn er altijd geweest, alleen deelde ik ze niet meer openbaar. Ik weet dat veel mensen die ook dicht bij ons staan meelezen want dan wisten ze precies hoe het zat.

Maar de weg naar de pen vinden is ook weer de weg vinden naar mijn diepste pijn. Ik leef al ruim een jaar in een soort harmonie (of wil ik dit zelf graag geloven?) met mijn verdriet.

Mhairi is dagelijks bij ons, we gaan nog wekelijks naar haar grafje, Aiden praat over haar, ik klets bijna dagelijks met mijn vriendin die ook een kindje heeft verloren, ik praat er heel open over op werk. Ik huil nog wel maar altijd heel bescheiden, misschien zelf een beetje ingehouden en waarom? Omdat het leven het verdriet overneemt; werk, 2 jonge kinderen die aandacht en tijd vragen, de was, de plas, vrienden, familie,…

En net wilde ik op bed gaan en zag ik bij een lotgenoot op Instagram een liedje voorbijkomen van Kensington; Uncharted en ik voelde de behoefte om het nummer te luisteren en opeens is daar het gevoel wat ik nodig heb om weer te starten met schrijven.

In een paar seconden ligt alles weer open, alles wat ik veilig bij mijzelf hou, alles waar ik zo open over vertel met een soort van rust, het is allemaal weg. Even alle pijn en verdriet toelaten, helemaal los, alleen op de bank, denkend aan afgelopen zaterdag toen we als gezin naar haar grafje zijn gegaan; Aiden die vol liefde daar rond loopt, Ragnar die met de steentjes op het graf speelt en Joost die zijn hand kust en daarna diezelfde hand op haar steen legt. Wat wordt ze toch gemist….

No one knows just what to say, it’s like we’re uncharted territory. No one knows the proper way, it’s like the ground has fallen from under me. And all sensible words, all sensible hearts, oh where do they go, and why do they leave us now?

And if I could go back again,I’ll go back again.

If the worst is happening, how does anything work?

Now let me please go back again, I’ll go back again.

Closure

”And that my friend is what they call closure”, voor wie net als mij een echte Friends fan is (ja, de serie) kent deze oneliner vast ook. Rachel belt dronken Ross op om hem mee te delen dat ze niks meer voor hem voelt en ze sluit af met de ”closure” zin. Hoe ik bij deze entree kom vertel ik hieronder.

30 augustus 2018 had ik een afspraak in het ziekenhuis bij mijn gynaecologe, degene die me na Mhairi heeft begeleid. Ik heb het traject om opnieuw zwanger te worden en uiteindelijk mijn beide zwangerschappen bij haar gelopen. Bij de bevalling van Aiden was ze aanwezig, bij die van Ragnar niet. Daarom vond ik het fijn om mijn laatste afspraak na de bevalling nog even langs te gaan. Een paar dagen voor de afspraak bedenk mij dat er toch nog symboliek aan de datum hangt. 30 augustus is geen dag geworden waar ik lang bij stilsta maar toch zal ik altijd herinneren dat dat mijn uitgerekende datum was van Mhairi. Daarom voelt deze dag op deze datum bijzonder. 30 augustus, 4 jaar geleden had ik kunnen bevallen (kleine kans dat je op de uitgerekende datum bevalt maar toch…).

4 jaar geleden stond ik op deze datum met lege handen. Nu 4 jaar later sta ik mij aan te melden op de afdeling, mijn ene hand op de kinderwagen en mijn andere hand in de hand van Aiden, met mijn blik op hem verschijnt haar naam op mijn arm in beeld. Zo staan we er toch een beetje samen.

Dit was deel 1 van mijn ”closure” verhaal. Dit was echt mijn laatste zwangerschap, dit deel in mijn leven heb ik gehad. Ik mocht 3 keer ervaren hoe mooi het is om een kleintje te voelen opgroeien in mijn buik. Ik mocht 1 keer zorgeloos zwanger zijn. Ik mocht 3 keer natuurlijk bevallen waarvan mijn mooiste bevalling nog steeds die van Mhairi was. Ik mocht 3 prachtige kinderen in mijn armen sluiten en hoewel ik er 1 moet missen zou ik alles zo weer overdoen.

Later die dag loop ik een stukje in de wijk en toeval of niet maar ik kies een ietwat andere route waardoor ik langs mijn verloskundige praktijk loop, daar liep ik tijdens de zwangerschap van Mhairi. Mijn zwangerschappen na haar waren de afspraken altijd in het ziekenhuis. De praktijk was open en zonder na denken stap ik met Aiden en Ragnar naar binnen. Ik hoor dat ze bezig zijn in de kamer naast de wachtruimte. Ragnar slaapt en Aiden gaat stil aan het tafeltje met speelgoed spelen. Ik sta er slechts een paar minuten maar ik waan me heel even terug naar de dag dat ik daar stond met Mhairi in mijn buik. Ik hoor in de kamer naast me de hartslag van een baby, hoewel ik dat onder andere omstandigheden als confronterend ervaar, accepteer ik nu de situatie. Het is goed geweest, ik kan de praktijk verlaten. Eenmaal buiten zie ik een hoogzwanger stel die na mij naar binnen loopt. Hun reis gaat nog beginnen, mijn zwanger zijn reis kan ik vandaag oprecht met een goed gevoel afsluiten. En eenmaal buiten met mijn 2 jongens op pad dreunt het zinnetje van Rachel in mijn hoofd; ”and that my friend is what they call closure”.

 

 

 

 

Q&A

Via mijn Instagram pagina (@kelly__vm) vroeg ik om vragen te stellen over Mhairi, over haar overlijden, over keuzes die we hebben gemaakt. Vandaag geef ik jullie antwoorden;

1) Hoe vaak denk je aan haar? 

Meerdere malen per dag en soms zelfs ieder uur. Ze is zo erg in mijn leven verweven, net als een levend kind waar je eigenlijk wel een hele dag mee bezig bent, zo ben ik dat ook met haar. Alleen dan in mijn hoofd.

2) Hoe vaak gaan jullie naar haar graf?

We zorgen dat ze altijd licht bij haar heeft, tegenwoordig hebben we kaarsen die 9 dagen branden. Dus gaan we minstens 1 maal per 9 dagen. Soms wel eens vaker, zeker toen we alleen Aiden hadden, dan nam ik soms 2 keer in de week de fiets daarheen. Nu met Ragnar kiezen we er ook wel voor dat 1 van ons even langs haar gaat. Dat is soms net iets praktischer maar ik mis het dan wel om daar langs te gaan.

3) Hoe hebben jullie de grafsteen uitgekozen? 

Op de begraafplaats lag al een ovale grafsteen, dat vonden we heel mooi. Dus bij een grafstenen zaak (een plek waar je nooit denkt te komen voor je kinderen) hebben we onze wensen besproken en zo kwamen we uiteindelijk tot de steen met het hart in. De tekst was het laatste zinnetje uit een gedicht wat Joost voorlas op de begrafenis.

4) Welke liedjes werden op de begrafenis gedraaid? 

We kozen voor een nummer van Marco Borsato; verlies en het nummer van Blof; zo mooi

5) Wat vertellen jullie Aiden en straks Ragnar? 

Ik ben daar heel makkelijk in, omdat ik het zelf heel belangrijk vind dat Mhairi altijd onderdeel blijft in ons leven, zal ik haar broertjes altijd over haar vertellen. Aiden kan haar naam zeggen en weet op de begraafplaats precies waar we zijn en dat daar Mhairi ligt. Ook bijvoorbeeld bij zijn oma en opa’s hangen foto’s van Mhairi, ik ga dan altijd even met hem kijken. Vandeweek waren we bij een vriendin van mijn ouders en daar stond ons geboortekaartje uit, uit zichzelf zei hij; kijk mama; mijn mama, mijn papa, mijn broerie en Mhairi.

6) Hoe snel ben je weer aan het werk gegaan na het overlijden?

Ik was net 3 weken met verlof dus had nog recht op 13 weken verlof, die tijd was ook het minimale wat ik nodig had. Het was de bedoeling dat ik mijn werkdagen zou opbouwen maar na 2 weken zat ik weer op mijn volledige uren. Ik had hele lieve en begripvolle collega’s, er was altijd ruimte om even te praten of een dag extra vrij te nemen als daar behoefte naar was. Ik vond mijn werk ook leuk en het was een goeie afleiding. Maar dat was voor mij goed, ik klets met veel lotgenoten en ik zie daar wel verschil in.

7) Waar heb je nog dagelijks moeite mee?

poeh lastig, maar ik denk dat dat toch heel simpel het feit is dat ze er gewoon had moeten zijn. Dat blijft moeilijk en ik gok ook niet dat dat ooit weg gaat.

8) Ben je nu weer gelukkig?

Die is lastig, wat is gelukkig zijn? Ik dacht er vroeger nooit zo over na, was ik toen gelukkig? Ik denk het wel. Ik had alleszins geen reden om het niet te zijn. Voor nu kan ik niet zeggen dat ik gelukkig ben nee, daarvoor is mijn leven nog te wankel en onzeker. Maar wat ik gelukkig wel heb zijn ontzettend veel geluksmomenten en daar ben ik best wel ‘gelukkig’ mee.

9) Vieren jullie haar verjaardag net als een andere verjaardag? Dus met vrienden en familie? 

Verjaardagen zonder haar zijn sowieso een dingetje, ik weiger al 4 jaar mijn verjaardag te vieren, dat lukt me gewoon echt niet zonder mijn dochter bij me. Ik had en heb ontzettend veel steun van vrienden en familie maar toch vind ik het niet prettig om een ‘feestje’ te maken rond haar verjaardag. Als gezin samen vind ik het wel heel fijn, lekker veilig met ruimte om alles zelf te bepalen. Wil ik die dag iets leuks doen dan kan dat, wil ik die dag een hele dag op bed liggen dan kan dat ook. Daarnaast merk ik dat ik sociale aangelegenheden veel minder trek dan voor het overlijden van Mhairi, daarom vind ik het gewoon fijn om het gewoon heel intiem te houden. Wel waardeer ik de appjes, kaartjes en bloemen die we vaak ontvangen, heel bijzonder en waardevol.

Dit waren jullie vragen, ontzettend bedankt en lief dat jullie dit willen weten en lezen. Ook heb ik een paar super lieve berichtjes ontvangen van Instagram volgers, zo bijzonder. Ik ben dankbaar voor alle liefde en vriendschap en dat Mhairi daar toch een beetje voor zorgt.

Liefs Kelly -x-

11 augustus en 14 augustus

Als ik nou precies zou moeten uitleggen wat de twee datums met me doen zou ik het nog lastig vinden. Het eerste jaar vond ik 11 augustus niet eens “bijzonder”. Het was vooral mijn vader die die dag echt als “herdenking” zag. Maar het jaar daarop werd dus niet alleen 14 maar ook 11 augustus heel belangrijk voor mij. Ik blijf mij erover verbazen dat ik vandaag haar sterfdag herdenk en op 14 augustus haar geboortedag. Hoe kon iemand sterven zonder eerst geboren te worden?
Vandaag is voor mij emotioneler dan de 14de  en deze dag was ook als je het al in gradaties zou kunnen plaatsen het aller aller moeilijkst. Onze wereld stortte compleet in, er was geen ruimte meer om positief naar de toekomst te kijken. Er kwam zoveel informatie op ons af, er moest zoveel beslist worden, er was alleen maar verdriet, ongeloof en boosheid en daarnaast waren we in de wetenschap dat dit gevoel van gemis voor altijd zou zijn.

4 jaar geleden nam ik rond deze tijd mijn eerste tablet om de bevalling op gang te brengen. Ik vond dat moment heel ingrijpend. Tijdens het lezen van de bijsluiter werd ik angstig. Deze tablet was bijzonder agressief, althans voor een baby in iemands buik. Hoewel ik met alle verstand wel wist dat het nergens op sloeg. Het innemen van die tablet voelde zo definitief, wat als iedereen zich had vergist? En Mhairi gewoon nog leefde? En ik haar nu juist dood maakte door het nemen van deze pil? Na het moment van inname heb ik zelf nog 1 seconde gedacht om dat ding weer uit te kotsen! Ook de nacht die volgt is een hel…je valt van vermoeidheid wel even weg maar je schrikt iedere keer letterlijk en figuurlijk wakker uit een nachtmerrie, eentje waar je niet uit komt. Ik weet ook nog dat mijn buik keihard was en ik ontzettende pijn voelde in en rond mijn buik. Daarnaast voelde ik haar zware lijfje nog af en toe een kant opvallen in mijn buik. Dat vond ik nog wel het meest verschrikkelijke, dat ik haar nog leek te voelen. Het besef dat ze wellicht al langer dood was kwam steeds meer binnen en het enige wat ik kon doen was huilen….

Songtekst Blof, zo stil 

Zo stil,
Dat iedereen wel weet dat dit zo blijft,
Voor altijd, voor altijd en een leven lang, het was,
Zo stil,
Dat iedereen het voelde in zijn lijf,
Geen pen, die ooit nog dit gevoel beschrijven kan.

Zo Stil,
Dat alle klokken zwegen ja,
De tijd stond onbeweeglijk,
Zo stil en zo verloren ging je weg,
Zo stil en zo verloren ging je weg.

Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,
En dat is dus waarom ik ‘s nachts niet slapen kan,
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,
Dan nog zou ik niet weten,
Waarom toch, dit gevoel voor altijd is.

Zo hard,
De uren na de klap dreunde zo na,
Dat niets nog, te bevatten en begrijpen was, het was,
Zo hard,
Dat alles wat we dachten, ons alleen maar leegte bracht,
Zo moe en zo verslagen waren wij,
Nu de stilte bij ons was in plaats van jij.

Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,
En dat is dus waarom ik ‘s nachts niet slapen kan,
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,
Dan nog zou ik niet weten,
Waarom toch, dit gevoel voor altijd is.

Zo stil,
Hoewel ik je nog iedere dag mis,
En waar je nu ook zijn mag,
Echt het is,
Me helder,
Dat stilte nu jouw vriend geworden is.

De Rouw 4-daagse

Morgen is het dan weer zover; de Rouw 4-daagse. 11 augustus 2014, de dag dat we hoorden dat Mhairi overleden was in mijn buik. Die dag staat in mijn geheugen gebrand, net zoals de dagen die daarop volgen. Ik weet nog vrijwel precies alles wat er is gebeurd, wat er is gezegd en wat ik heb gevoeld. Voor het vierde jaar op een rij heb ik gemerkt dat de weken voor deze datum zwaarder zijn dan de rest van het jaar. Hoewel ik iedere dag zonder haar bij me zwaar vind, toch merk ik dat die datums nog meer met me doen. Dit jaar kreeg ik nog een extra beproeving erbij. Mijn schoonzusje was 4 augustus uitgerekend, bij haar zoontje ging ze 10 dagen overtijd en ook deze keer zag het er niet naar uit dat ze eerder zou bevallen. Ik vond dit naarmate ”onze” datum(s) dichterbij kwam wel pittig. Stel je voor dat hun dochter zou geboren worden op de dag dat ik vier jaar geleden te horen kreeg dat ons dochter was overleden, of dat ze levend werd geboren op de dag dat Mhairi stil werd geboren…Het idee maakte me gek want dat zou iedere verjaardag extra beladen maken. Ik heb mijn gevoel ook uitgesproken maar als er iets is wat je niet in de hand hebt, is het kiezen wanneer je kind op de wereld komt. Gelukkig ben ik uit dat deel van mijn lijden verlost en zijn ze gisteren  trotse ouders geworden van hun dochter. Tijd om mij nu volledig te focussen op mijn eigen strijd.

Afgelopen week was ik met de kindjes bij mijn familie in België, even lekker in de watten worden gelegd door mijn ouders en Aiden heerlijk zien genieten. Toch voelde ik ook daar het verdriet als het zwaard van Damocles boven me hangen. Omdat ik mijn ouders ook niet verdrietig wou maken heb ik meer dan eens mijn tranen ingeslikt. Tot het moment dat ik werd opgehaald. We rijden de oprit af en ik zie mijn ouders blij naar me zwaaien, ik ben herenigd met mijn gezin en ik laat alles los, ik begin te huilen in de auto. Niet huilen mama herhaalt Aiden meerdere keren in de auto. Zo aandoenlijk als dat mannetje dat zegt. Als hij eenmaal slaapt in de auto en ik een beetje klets met Joost, huil ik nog een paar keer en even kan ik weer normaal ademhalen.

Vandaag was Aiden een dagje op de opvang, dat is fijn. Ragnar is een relaxte baby dus we konden even bijtanken en zo kan ik iets rustiger de komende dagen in gaan. Ik zal de komende dagen weer extra bloggen en misschien ook weer een stukje uit mijn dagboek van 4 jaar geleden delen…

10 augustus 2014; het is zondagavond en ik lig op de bank terwijl Joost kookt. Ik ben 37 weken zwanger, we zijn net verhuisd. De muren zijn nog wat kaal maar daar zullen binnenkort mooie foto’s worden opgehangen van ons gezin. Ik kijk om me heen en ben gelukkig. Achter me staat de box klaar voor ons meisje en in de hoek van de kamer staat een mooie oude wieg die mijn moeder helemaal heeft opgeknapt. Het Nijntje knuffeltje, wat Joost kocht toen we hadden gehoord dat we een meisje zouden krijgen, lacht me toe. Ze kan nu ieder moment komen. Ik heb even het idee dat ze vandaag veel slaapt in mijn buik, ik heb haar namelijk al even niet gevoeld. Het eten is klaar en ik lijk wat te voelen, ik ben weer gerust gesteld. Zonder zorgen eten we ons avondeten op, morgen controle bij de verloskundige….

Alles behalve Jan Modaal

Dit weekend gingen we als gezin weer even de stad in, de 2 kids waren al in slaap gevallen tijdens de autorit. Eenmaal aangekomen worden kinderwagen en buggy uitgezet en de kids netjes verplaatst. En daar gaan we; Jut en Juul elk achter een wagen. Jan modaal gezin op z’n best. Joost en ik lachen er eigenlijk wel om. Het Jan modaal past eigenlijk niet bij ons. Ik vind het stom en los van of het nou bij ons past, uiteindelijk klopt het plaatje niet.

Ik mis de bijna 4 jarige die niet in slaap viel op de achterbank, die met haar roze rokje en speldjes in het haar, vol trots haar baby broertje vanaf het meerijplankje zou aanschouwen.
Ik mis haar om samen tijger print kleren te shoppen in de stad, en ik mis haar als Aiden met Joost enthousiast in de speelgoed winkel rent op zoek naar auto’s en dino’s. Dan loop ik verloren naar de schappen met roze spullen te kijken.

Op de terugweg rijden we langs de begraafplaats, we brengen haar een nieuwe kaars. Ik ben blij dat we daar even kunnen zijn, het blijft een fijne plek. Een plek die ik kan verzorgen. Op dat soort momenten voel ik me het allermeest moeder van 3 want de harde realiteit is dat ik voor de buitenwereld de moeder van 2 ben. Dat steekt en dat doet pijn want er gaat nog steeds geen uur voorbij dat ik niet aan haar denk, ze is meer verweven in mijn leven dan wie dan ook. Dat is misschien bij nader inzien nog wel iets moois; zij was, zij is en zij blijft…en dat voor altijd ❤️

Welkom lieve Ragnar

Inmiddels zijn we al bijna 2,5 week verder, 2 juni 2018 is onze zoon Ragnar geboren. Ik deel vandaag mijn verhaal. Mijn zorgen en twijfels in de laatste week en mijn bevallingsverhaal.

Zoals de meeste wel weten hadden we er bewust voor gekozen om ons niet te laten inleiden bij 37 weken. Ik had al geschreven dat ik dat best wel spannend vond. Stel dat er wat mis zou gaan dan zou ik het mezelf nooit kunnen vergeven. Maar hoewel het medisch verantwoord was om hem te laten halen, gingen we alsnog over de 37 weken heen. Hoewel ik het heel spannend vond, bleef ik ook ‘relatief’ rustig. Ik bleef goed de bewegingen van de kleine man in de gaten houden en hoopte gewoon iedere dag dat hij spontaan zou komen.

Joost en ik hadden maanden geleden al afgesproken dat we niet over de 39 weken zouden gaan. Joost was nog heel druk met het afronden van zijn werk maar ik werd met de minuut onrustiger. Ik hoopte op een spontane bevalling zonder inleiden maar nu de 39 weken in het zicht kwam en de kleine nog heerlijk leek te zitten, begon ik aan alles te twijfelen. Zullen we dan toch wachten? Maar dan niet langer dan 40 weken… Twijfel, twijfel.

Op maandag 28 mei krijgt Aiden een pittige driftbui waarbij ik hem optil om hem rustig te krijgen (STOM!), het uur wat daarop volgt, krijg ik harde buiken en voel ik de baby eigenlijk niet. Ik besluit dan ook om meteen het ziekenhuis te bellen en ik kan meteen terecht. Mijn zorg was voor niks geweest maar de gynaecoloog wees me erop dat ik had gezegd om te wachten met inleiden zolang alles goed voelt. Dit was de tweede keer in 1 week dat ik voor een extra controle ging. Wellicht was het een idee om toch de inleiding eerder te laten gebeuren. Stof om over na te denken… 2 dagen later, op woensdag 30 mei hebben we weer een afspraak, dit keer om de mogelijke inleiding te bespreken. De echo laat een perfect gelukkig baby’tje in mijn buik zien; mooie hartslag en genoeg vruchtwater. Terwijl mijn gedachten alle kanten op gaan, hoor ik de verloskundige zeggen; als jullie willen mogen jullie vrijdag om 17 u komen voor opname en kunnen we je zaterdagochtend inleiden. Ze ziet onze twijfel en we bespreken ons gevoel uitgebreid. We besluiten de afspraak in te plannen en er thuis over na te denken, we kunnen ieder moment anders beslissen. Uiteraard blijf ik nog steeds hopen dat meneer zelf komt.

Na wikken en wegen is de kogel door de kerk, vrijdagmiddag vertrek ik met een goed gevoel richting het ziekenhuis. Ze plaatsen een ballon en ik blijf die nacht daar slapen. Joost en Aiden blijven nog een tijdje bij me in het ziekenhuis. Ook mijn ouders die er zijn om voor Aiden te zorgen, komen nog even langs. Ik slaap die nacht niet heel goed maar al bij al toch wat geslapen. Om 06.30 u halen ze de ballon eruit, is Joost gearriveerd en verhuis ik naar de verloskamer, kamer 14, 14 augustus is Mhairi geboren, is er toch voor ons weer een beetje bij. Daar waar ik de laatste weken ontzettend tegenop zag terwijl Joost heel rustig bleef, zijn de rollen omgedraaid. Ik heb mezelf voorgenomen om rustig te blijven en wonder boven wonder lukt het ook nog. Joost trippelt heen en weer en vind het reuze spannend. We lachen wat af met elkaar, nog een paar uur en ons ventje is er.

Om 07.30 u komen ze mijn vliezen breken en we kiezen er voor om een uurtje te wachten en te kijken wat mijn lichaam doet. Er gebeurd niks dus om 08.30 u worden de weeën opwekkend aangesloten. Vrijwel meteen volgen de weeën zich in een snel tempo op, ik blijf rustig en ik puf alles ‘lekker’ weg. Terwijl het wel zwaarder begint te worden besluit ik voor de laatste bevalling ”de douche” in te gaan. Vorige bevalling probeerden ze mij die douche ook aan te smeren maar ik dacht; flikker op met die douche! Deze keer blijf ik zo rustig dat ik het wel aandurf en ik moet zeggen, niks mis mee althans tussen de weeën door dan. We zijn ruim 2 uur verder en ik merk dat ik het wel echt zwaar begin te vinden. Wie hou ik ook voor de gek, kom maar op met die morfine pomp! De weeën die daarop volgen zijn bijna niet meer weg te puffen (althans zo voelt het). Ondertussen is de verpleegkundige mijn pompje aan het regelen. De wee die daarop volgt is zo intens dat ik niet weet waar ik het moet zoeken en ik ren naar de verpleegkundige met ogen die smeken; help mij! Ze rent vervolgens de kamer uit en komt terug met de tafel waar ze de baby na de geboorte op controleren. Ik hoor haar de Gynaecoloog bellen en die staat ook meteen in de kamer. Ik krijg het pompje (gelukkig) wel nog aangesloten en als ik eenmaal druk hoop ik op extreme verlichting….NOT! Ik voel de nieuwe wee opkomen en shit (voor de mannelijke lezer; stop hier en sla de volgende zin even over) ik moet poepen en plassen tegelijk als ik niet uitkijk! Dit zijn persweeën!!! Hallo ik heb persweeën, het lijkt onwaarschijnlijk voor de co-assistent die heeft plaats genomen om mij in de gaten te houden. Ho, daar is er weer één….15 minuten later (3 keer op dat pompje kunnen drukken) komen ze met man en macht binnen; de verpleegkundige, de gynaecoloog en een verloskundige. Ze zetten mijn pompje uit en ik ben een beetje wazig en in de war. Ze staan daar maar, naar me te kijken. Ik roep ze toe of er misschien ook iemand kan checken hoeveel ontsluiting ik heb (want hallo, wat is hier nu eigenlijk de bedoeling?). Oh dat hoeft niet, zegt de verloskundige. We zien zijn hoofdje al, doe maar wat je moet doen….

De 8 minuten (die wel 8 uur leken) die daarop volgen zijn niet bepaald leuk. Ik weet namelijk echt even niet meer wat te doen. Mijn lijf wil alleen maar persen terwijl ik op weeën moet wachten. Iedereen probeert me rustig te houden, het zweet breekt me uit en mijn mond is kurk maar dan ook kurkdroog. En daar komt het moment dat je wil persen maar niet mag, mijn been trilt als een bezetene en ik zit op het randje van mezelf volledig te laten uitscheuren om van de ellende af te zijn maar ik hou moedig vol. En dan is daar het moment, voor de derde en allerlaatste keer komt er een mensje uit mijn lichaam. Wat is hij prachtig! Ik huil, ik lach en ik ben blij.

Mijn 3 kindjes; Mhairi, Aiden en Ragnar – mijn gezin is compleet.

Zwangerschapsupdate

Een mijlpaal

Mhairi overleed met precies 37 weken in mijn buik. Afgelopen vrijdag heb ik de 37 weken aangetikt. Een bijzonder moment. Hoewel we de bevalling van Aiden hebben laten inleiden bij 37 weken, besloten we al vrij vroeg om deze jongen op zijn eigen moment te laten komen. Althans niet met 37 weken maar ik wacht ook niet tot 40 weken. Ik vind het persoonlijk al een hele prestatie, zelfs mijn gynaecoloog heeft me even aangekeken van; are you sure?

Heel eerlijk? Hoewel het de natuurlijke weg is voelt het bijna als Russische roulette. Alsof ik nu een heel groot risico neem door hem te laten zitten. Het maakt me sinds vrijdag nog oplettender, ik moet en zal dit kind bewaken. Het breng me tegelijk ook weer terug bij Mhairi. Hoe kon ik blind vertrouwen op dat stomme zinnetje; baby’s worden naar het einde toe rustiger…. Ik merk nu namelijk geen verschil. Deze jongen is nog net zo beweeglijk als een paar weken terug. Wat als? Is een gepasseerd station. Ik zal de tijd nooit terug kunnen draaien en wat mijn actie ook was geweest bij haar minder voelen, wellicht was de uitkomst toch hetzelfde gebleven.

Aankomende week heb ik 2 controles en ik mag bij ieder moment van angst of twijfel bij het ziekenhuis aankloppen. Dat sleept me nu door de dagen maar laten we zeggen dat ik stiekem hoop dat meneer zichzelf vandaag of morgen al gaat melden.

Ik hou jullie op de hoogte, Liefs Kelly

Soms kun je beter zwijgen

Herken je dat gevoel dat iemand zoveel tegen je aan praat en dat het je zo hard kwetst dat het enige wat je wil doen is, die persoon toeschreeuwen of hij alsjeblief wil ophouden en wil oprotten?! Maar in werkelijkheid sta je als een mak schaap wat onnozel voor je uit te kijken met een glimlach op je gezicht?

Het overkomt me niet vaak maar toch is het me al meer dan eens overkomen. Het begon toen ik net weer aan het werk ging. Ik werkte voor een merk binnen de V&D, ik deed meerdere filialen en onderhield ook contact met sommige V&D medewerkers. Omdat ik niet direct met ze werkte wist ik niet in hoeverre ze op de hoogte waren dat Mhairi was overleden dus ik vond de drempel om weer aan het werk te gaan des te groter. Eenmaal op mijn eerste dag ging het ‘redelijk’ goed. Ik vergat nog wat af te geven bij de kassa en daar stond een van de V&D medewerkers, een jongen van een jaar of 23. Altijd in voor een grapje, hij was vrolijk toen hij mij zag; Ah je bent er weer! Het lang geleden blablabla werkriedeltje werd in gang gezet, geen vuiltje aan de lucht TOT hij zegt; hoe is het met de kleine? Ik kijk hem verschrikt aan, ik slik en heb zelfs medelijden met hem omdat ik hem zo ga vertellen wat er is gebeurd. Oei, jij weet het niet, zeg ik. Zonder te blozen kijkt hij mij verstrooid aan; ohja, dat weet ik wel! Stom maar hé volgende keer meer geluk, ander en beter!! Nog voor ik überhaupt wat kan zeggen loopt hij nonchalant bij me weg. Verbouwereerd loop ik naar achteren waar ik even alleen ben om dit gesprek te verwerken. Ander en beter? Serieus? Van deze jongen mag en kan ik niks meer verwachten maar toch zal het mij altijd bijblijven. Een eerste staaltje dommigheid.

Een tijdje terug in België stond ik op een rommelmarkt met spulletjes van Aiden. Een aardige vrouw met een zoontje van een paar jaar jonger kocht wat van Aiden zijn kleren. Als ik nog kleren had kon ik contact met haar opnemen. Zo gezegd zo gedaan, 3 volle dozen gevuld bel ik haar op. Vrijwel meteen komt ze langs, ook haar man is mee. Omdat ik het een beetje als een goed doel zie, neemt ze de mooiste spullen mee voor slechts 1 of 2 euro per stuk. Ondertussen praat haar man mijn moeder de oren van de kop. Als ze bijna op het punt staan om te vertrekken verteld de vrouw dat ze nog 2 kinderen hebben, nog een zoon en een dochter van 14. Jij hebt ook nog kinderen toch? Vraagt ze. Ik antwoord; ja een dochter maar die is overleden. Vol trots neemt mijn moeder het gesprek over; kijk dit is haar mooie dochter en ze wijst naar de foto die in de woonkamer bij mijn ouders hangt. De vrouw kijkt me vol medeleven aan en opeens begint de man een waterval aan woorden te produceren. Over dat hun dochter ook op het randje heeft gelegen want ze was veel te vroeg geboren, ze woog maar 2500 gram, oh wat was ze klein en wat had hij het zwaar gehad. Iedere dag (wel 3 weken lang!) naar het ziekenhuis op en neer. Maar nu? ja nu had hij toch een fantastische dochter van 14 die het goed deed op school…Als lotgenoot kun je begrijpen dat ik helemaal niks met dit hele onzin verhaal aankon. Kort nadat ze vertrokken zijn ben ik dan ook weer even helemaal ingestort.

En om af te sluiten; moeilijke bevallingen, te vroeg geboren baby’s, bijna dode baby’s bij de bevalling die uiteindelijk kerngezond zijn. Ik begrijp echt wel dat als dat het ergste is wat je hebt meegemaakt, het vrij dramatisch moet zijn geweest en een heel moeilijke periode MAAR vertel dit aan iedereen behalve de mensen die daadwerkelijk ook echt weten wat een dode baby is.

Wij zijn niet de ‘we waren zo bang dat we haar gingen verliezen’ groep.

Wij zijn de ‘we zijn haar verloren’ groep.

Ik had geen keuze

Een terugkerend iets, ik hoor het nog wel vaak. En ik weet niet meer of ik er al eerder iets over heb geschreven. Maar wellicht niet zo uitgebreid als nu dus ik ga nog een keer.

Someone said to me, ”I don’t know how you do it.” I replied, ”I wasn’t given a choice.”

Ik herken het zelf ook, als je hoort of leest wat mensen in hun leven hebben moeten meemaken, je moet er niet aan denken. Hoe doen ze het? Hoe hebben ze het gedaan? Ze lijken nu best wel gelukkig, hoe dan? Ik zou het niet kunnen,… En zo kan je uren doorgaan.
Als ik niet had meegemaakt wat ik heb meegemaakt, en iemand had me verteld dat ze 3 weken voor haar uitgerekende datum te horen had gekregen dat haar kindje dood in haar buik zat, dan had ik wellicht met hetzelfde ongeloof gereageerd als hoe er bij mij werd gereageerd.
Moest je dan ook nog bevallen? Euhm ja. Ik vind het helemaal geen domme vraag, toen de gyneacoloog mij bevestigde dat Mhairi dood was, vroeg ik ook trillend; en nu? Ik weet nog dat ik ergens dacht dat ze me onder narcose zouden brengen om haar eruit te halen. Toen ik hoorde dat ik alsnog “gewoon” moest bevallen kon ik ook alleen maar denken; hoe dan? Het leek mij net als iedere buitenstaander een onmogelijke opgave. Maar inderdaad; I wasn’t given a choice…ik heb mij toen een paar dagen sterker voorgedaan dan dat ik was, ik moest dit doen dus kon nog niet bezwijken onder het verdriet.

En ondanks dat het natuurlijk het meeste vreselijke was wat ik ooit had moeten doorstaan was het tegelijk het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik beviel midden in de nacht, ik had lichamelijk geen pijn door de pijnstillers. Er heerste het moment van persen tot een paar seconden na haar geboorte een soort serene rust. Ik heb nog gehoopt tijdens het persen dat alles verkeerd was gezien, dat ze misschien toch zou leven. Zelfs de dagen erna toen ze dood lag in haar wiegje en ik bij haar zat, heb ik wel eens verschrikt opgekeken, ik meende haar te horen ademen…Zo vurig heb ik gehoopt en de tijd terug proberen draaien om haar maar bij me te kunnen hebben. Ook je kind begraven en daarna het normale leven weer oppakken klinkt onmogelijk.

En misschien weet ik zelfs soms ook niet zo goed hoe ik het heb gedaan, maar precies dat; ik had geen keuze…